الك د...ولك ممنوع

شهري بود كه در آن، همه چيز ممنوع بود. و چون تنها چيزي كه ممنوع نبود بازي الك د...ولك بود، اهالي ‌شهر هر روز به صحراهاي اطراف مي‌رفتند و اوقات خود را با باري الك دولك مي‌گذراندند. و چون قوانين ممنوعيت نه يكباره بلكه به تدريج و هميشه با دلايل كافي وضع شده بودند، كسي دليلي براي گلايه و شكايت نداشت و اهالي مشكلي هم براي سازگاري با اين قوانين نداشتند. سال ها گذشت. يك روز بزرگان شهر ديدند كه ضرورتي وجود ندارد كه همه چيز ممنوع باشد و جارچي‌ها را روانه كوچه و بازار كردند تا به مردم اطلاع بدهند كه مي‌توانند هر كاري دلشان مي‌خواهد بكنند. جارچي ها براي رساندن اين خبر به مردم، به مراكز تجمع اهالي شهر رفتند و با صداي بلند به مردم گفتند:�آهاي مردم! آهاي ... ! بدانيد و آگاه باشيد كه از حالا به بعد هيچ كاري ممنوع نيست.� مردم كه دور جارچي ها جمع شده بودند، پس از شنيدن اطلاعيه، پراكنده شدند و بازي الك دولك شان را از سر گرفتند. جارچي ها دوباره اعلام كردند: �مي‌فهميد! شما حالا آزاد هستيد كه هر كاري دلتان مي‌خواهد، بكنيد.� اهالي جواب دادند: �خب! ما داريم الك دولك بازي مي‌كنيم.� جارچي ها كارهاي جالب و مفيد متعددي را به يادشان آوردند كه آنها قبلاً انجام مي‌دادند و حالا دوباره مي‌توانستند به آن بپردازند. ولي اهالي گوش نكردند و همچنان به بازي الك دولك شان ادامه دادند؛ بدون لحظه‌اي درنگ. جارچي ها كه ديدند تلاش شان بي‌نتيجه است، رفتند كه به اُمرا اطلاع دهند. اُمرا گفتند: �كاري ندارد! الك دولك را ممنوع مي‌كنيم.� آن وقت بود كه مردم دست به شورش زدند و همه امراي شهر را كشتند و بي‌درنگ برگشتند و بازي الك دولك را از سر گرفتند

شنبه 13 فروردین 1390 - 1:04:08 AM