سیل اشک‌ها

آن چه در این میان قلب بسیاری را در جامعه مجازی به درد آورد و سیل اشک‌ها را روانه ساخت تصاویری از مادری است که در امید زنده ماندن فرزندش است. عکاس رویترز که لحظه لبخند کمرنگ مادر سومالیایی و امید او برای بهبودی فرزندش تا مرگ کودکش در اثر قحطی و بیماری را به تصویر کشیده است، این عکسها را یکی از تاثرآورترین عکسهایی عنوان کرده که تا کنون گرفته است. .

فقر و فلاکت در میان مردمان رنجور سومالی به اندازه ای است که هر آنچه اکنون در عالم سیاست و اقتصاد و اجتماع، دولت، ملت و منافع و اتحاد و ائتلاف هست، در برابر آن رنگ می‌بازد و فقر بلایی بر سر این مردم آورده است که هر کس در هر گوشه ای از این کره خاکی، کمکی ولو به اندازه درمی‌به آنان بکند، شادی خلق و خالق را در پی خواهد شد.

در همین حال، �آنتونیو گوترا�، رئیس کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل پس از بازدید از بزرگترین اردوگاه پناهندگان جهان در داداب در کنیا ـ همسایه جنوبی سومالی ـ آشکارا اعلام کرد: بدترین فاجعه انسانی جهان در سومالی روی داده است. هرچند سایه شوم قطحی و خشکسالی بی‌سابقه در شصت سال اخیر، کشورهای اتیوپی و کنیا و بخش‌هایی از اوگاندا و جیبوتی را نیز فرا گرفته، وضعیت سومالی وخیم‌تر از آن است که پنداشته شود. سازمان‌های جهانی برای تأمین غذای ضروری چهار میلیون انسان در معرض خطر به حدود نیم میلیارد دلار کمک مالی نیاز دارند.

گزارش‌های یونیسف نیز حکایت از این دارد که عمق فاجعه در سومالی به اندازه ای است که پدران و مادران سومالیایی، برای دستیابی به آب و غذا مجبور می‌شوند، کودکان خود را کنار خیابان‌ها و جاده‌ها رها کرده و به امید به دست آوردن لقمه ای نان، به اردوگاه‌های معدود توزیع غذا هجوم ببرند.

برای آگاهی کسانی که چنین وضعیتی در یک گوشه برایشان عجیب می‌نماید، باید گفت هم اکنون سومالی، تنها کشوری است که از سال ۱۹۹۱ دولت ندارد. در واقع، پس از سرنگونی �زیادباره� دیکتاتور هشتاد ساله سومالی در سال ۱۹۹۱، شورشیان به جان یکدیگر و مردم سومالی افتاده و سومالی را به سرزمین وحشت تبدیل کردند. سازمان‌های بین‌المللی که سومالی عضو آنهاست، یعنی سازمان ملل، سازمان وحدت آفریقا، اتحادیه عرب و سازمان کنفرانس اسلامی در این بیست سال به ویژه در دو سال اخیر، نتوانسته‌اند کار موثری برای نجات و کمک به مردم این کشور انجام دهند و صلح و امنیت و غذا همچنان رویای دست‌نیافتنی مردم مسلمان سومالی است و تنها ۳۸ هزار سرباز خارجی مستقر در سومالی که بیشترشان امریکایی هستند اندکی توانسته اند جهنم سومالی را تحمل‌کردنی کنند.

هرچند متوسط طول عمر انسان‌ها در سومالی، نزدیک ۴۵ سال است و ۳۵ درصد کودکان در این کشور در آغاز تولد یا پیش از پنج سالگی تلف می‌شوند، اما با وقایع اخیر این احتمال وجود دارد، متوسط عمر مردم سومالی باز هم کاهش یابد.

در این میان، پرسش اینجاست که چرا تلف شدن صدها هزار انسان در سومالی به گوش کسی نمی‌رسد ؟ یا مثلا بحران‌های گوناگون کشورهای اروپایی و اسلامی ، ماه‌ها رسانه‌ها را تحت تأثیر خود قرار می‌دهد، ولی مردم مستضعف سومالی همچنان می‌میرند و می‌میرند و حتی مسلمانانی که در دورترین نقاط جهان به استقبال رمضان �کریم� رفته اند، ظاهرا کرامت و بخشش را فراموش کرده اند