داستان کوتاه

پيرمردی ‏ مى‏خواست به زيارت برود اما وسيله‌‏ی برای رفتن نداشت. ..

به هر حال يكی از دوستان او، اسبی برايش آورد تا بتواند با آن به زيارت برود.

يكی دو روز اول، اسب پيرمرد را با خود برد و پيرمرد خوشحال از اينكه وسيله‏‌ی برای سفر گير آورده، به اسب رسيدگی می‏كرد، غذا می‏داد و او را تيمار می‏كرد.

اما دو سه روز كه گذشت ناگهان پی اسب زخمی شد و ديگر نتوانست راه برود.

پيرمرد مرهمی تهيه كرد و پی اسب را بست و از او پرستاری كرد تا كمی بهتر شد.

چند روزی با او حركت كرد اما اين بار، اسب از غذا خوردن افتاد و هر چه پيرمرد تهيه مى‏كرد اسب لب به غذا نمى‏زد و معلوم نبود چه مشكلی دارد.

پيرمرد در پی درمان غذا نخوردن اسب خود را به اين در و آن در مى‏زد اما اسب همچنان لب به غذا نمى‏زد و روز به روز ضعيف‏تر و ناتوان‏تر مى‏شد تا اينكه يك روز از فرط ضعف و ناتوانی نقش زمين شد و سرش خورد به سنگ و به شدت زخمی شد.

اين بار پيرمرد در پی درمان زخم سر اسب برآمد و هر روز از او پرستاری می‏كرد...

روزها گذشت و هر روز يك اتفاق جديد برای اسب مى‌‏افتاد و پيرمرد او را تيمار مى‏كرد تا اينكه ديگر خسته شد و آرزو كرد كاش يك اتفاقی بيفتد كه از شر اسب راحت شود.

آن اتفاق هم افتاد و مردی اسب پيرمرد را ديد خواست آن را از پيرمرد خريداری كند.

پيرمرد خوشحال شد و اسبش را فروخت. وقتی صاحب جديد، سوار بر اسب دور مى‏شد، ناگهان يك سؤال در ذهن پيرمرد درخشيد و از خود پرسيد من اصلا اسب را برای چه كاری همراه خود آورده بودم؟!!

اما هر چقدر فكر كرد يادش نيامد اسب به چه دليلی همراه او شده بود ؟!!

پس با پای پياده به ده خود بازگشت و چون مدت غيبت پيرمرد طولانی شده بود همه اهل ده جلو آمدند و به گمان اينكه از زيارت برمى‏گردد، زيارتش را تبريك گفتند!

تازه پيرمرد به خاطر آورد كه به چه هدفی اسب را همراه برده و اهالی ده هم تا روزها بعد تعجب می‏كردند كه چرا پيرمرد مدام دست حسرت بر دست می‏كوبد و لب می‏گزد...!!!

بسياری از ما در زندگی محدود خود، مانند اين پيرمرد، به چيزها يا كارهايی مشغول مى‏‌شويم كه ما را از رسيدن به هدف واقعی‏مان بازمى‏دارند ولی تا موقعی كه مشغول آنها هستيم، چنان آنها را مهم و واقعی تلقی می‏كنيم كه حتی به خاطر نمى‏آوريم هدفی غير از آنها هم داشته ‏ايم...؟!

سه شنبه 14 تیر 1390 - 3:12:38 AM