در اين تنهايي روزگار دلم گرفته

من ديده گريان شبم، سكوتم غربتم تنهاييم غرق در رنگ شبند

ستاره ها چه ناميدانه سوسو ميزنند، گويا در حسرت مرگ شبند

صداي آشنا مغروق در خون و عرق

همبستران شهوت در تقلاي انكسار سكوت شبند

دستان لرزان پسرك شب كنج ويرانه

در جيغ و واي نوشتن ديوار شبند

سايه هاعين زندان شبند

گونه هاي خونين دخترك از تازيانه هاي آفتاب

بوسه گاه و هم آغوش پسركان شبند

ناله ها را تا به كي حبس در سينه كنيم

آخر اين ناله ها هم تاوان شبند

چشمها را تا به كي حبس در كاسه كنيم

آخر اين چشمها هم عين شبند

من ايراني هم در اين تنهايي روزگار دلم گرفته ما ايراني ها همه اجزاي يه پيكر واحديم نبايد پشت همديگه را خالي كنيم اما زندگيمون رو به فرهنگ غرب رفته و كاري به كار هم نداريم كه اين خيلي واسمون گرون تموم ميشه حالا كه شما اين كار خير را انجام داديد و به نوعي در گرد هم اوردن تمام عزيزان از تمام نقاط كشور داريد جاي تقدير و تشكر داره اما چه كنيم فقط در حال حاضر با زبان بيان مي كنيم.

برادر گرامي امير جان و تمام عزيزان كه براي مارشال زحمت مي كشيد كه گاه مارا شاد و گاه همراهمان ميشويد به دور دست ها ميبريد. مارا هم يادي كنيد جاي نزديك جايي كه ميتوان صداي شكستن دلي را شنيد و ياصداي خرد شدن غرور كسي را مانند صداي خش خش برگ هاي پاييزي به زير پاي خويش شنيد بياييد خواهران و برادرانم ديگر اينگونه نباشيم كه فقط در پيام تسليت بدهيم بياييد دست همديگر را بگيريم و لذت شاد بودن را بين هم تقسيم كنيم كه شايد فردا روزي هم براي ما باشد .

یکشنبه 25 اردیبهشت 1390 - 11:10:14 PM